Necrolóxica en dous tempos

I
Why not?
Asasina romántica coñece escritor novo e inexperto. Os dous queren sacar a Galiza do seu secular atraso, pero con métodos distintos. Buscan unha fórmula intermedia e atopan o terceiro vértice do triángulo, un ex conselleiro do Bloque que se fugou a Terra Galega...

II
That's why
Experiencia política, ilusión literaria e cianuro. Unha combinación que sería capaz de calquera cousa, menos de sacar a Galiza do seu secular atraso... A asasina romántica, o escritor novo e inexperto e o exconselleiro do Bloque abandonaron o proxecto e déronse ao sexo desenfrenado o mesmo día que lles veu denegada a subvención.

Catro segundos

O mellor estudo da historia é o que demostrou que un alimento que cae ao chan non colle bacterias ata os catro segundos. O estudo, obviamente, é USAmericano. Sen dubidar da súa validez, eu pregúntome se o resultado é aplicable a un pique de freba que, o día da matanza, cae dous segundos e medio no sangue do cocho...

Wireless

Onte liguei. Facía anos que non pasaba e supoño que estou algo enferruxado, pero de verdade é normal que quedes a durmir na casa dalguén que acabas de coñecer? A miña cama, o meu pixama, a miña ducha e a miña cafeteira están na miña casa... e quérolles!, aducín. E, claro, non son wireless, respondeu.

Refuxio Nuclear

Dinme que o único xornal que medra en España é La Razón e eu decido poñerlle por fin a porta ao refuxio nuclear que comecei a construir no Incio hai anos, coa primeira paga como redactor en prácticas. O tipo pregúntame se quero bisagras ou puxigo de corredeira e eu dígolle que non se moleste, que dende que estea dentro non a vou abrir nunca máis. Ao principio mírame con desconfianza, pero cóntolle que hei levar comigo unha baralla das boas e enténdeo todo.

As raias

Dous prestixiosos cociñeiros galegos van iniciar unha campaña de promoción da raia por España. Xa era hora de que o resto do mundo se enterase da importancia deste produto para a economía da súa zona de orixe... as Rías Baixas.

Girls just wanna have fun

Todas as mañás atopo o correo cheo de mulleres que queren contactar comigo. Mándanme foto suxerentes. Pregúntanme se estou bored e lonely. Prométenme que elas son easy-going girls... Non entendo a xente que di que internet acaba coas relacións humanas, eu nunca tanto éxito tiven coas rapazas.

Marcha atrás

Redacto unha noticia baseada nun informe que di que o 16% das mulleres galegas recoñecen usar o coitus interruptus como método anticonceptivo e a verdade é que non sei que é o que ten de noticioso... Todas, absolutamente todas, as mulleres que coñezo usan a marcha atrás conmigo... pero antes de desnudarme.

E, xa de paso, pregúntome cal será a porcentaxe de homes que usan o tal método anticonceptivo.

Traballar baixo presión

O eterno mito do xornalismo. Ao único que vin eu traballar baixo presión nestes dez anos de xornalismo foi a un deseñador do Correo. Era cazador e forxou a lenda de que andaba sempre coa escopeta na maleta do coche. Lenda que, acompañada polos tres Riojas a media mañá e pola célebre frase "mato todo", lle deu carta branca con todos os subdirectores... E haiche ben deles!

Vieiras tóxicas

Andan os de sociedade como tolos cunha historia de vieiras contaminadas con toxina amnésica. O peor parece que é que os peregrinos andan perdidos por Galicia adiante porque non lembran onde teñen que ir... Como sempre hai quen saca tallada de todo, cóntanme que o alcalde de Xove ten un plan para aproveitar o caos e levar ata alí algún turista despistado.

O chikiringuito

Despois da morte por empacho do Chikichiki, este ano non houbo canción do vrao. A verdade é que desde a retirada de George Dann nada é igual. Por certo, eu sempre crin que se retirara por vello, pero un compañeiro do xornal asegura que foi pola denuncia que lle puxo Fernando Blanco reclamándolle a exclusividade do Chiringuito.

Welcome back, reality

- Desde que volvemos das vacacións non me escribes nin poemas de amor, nin cancións tristes, nin necrolóxicas, nin nada.
- Tés razón. Desde hoxe, prometo tres ao día.
- Mmm...
- Bueno, xa sabes como somos os homes de fantasmas...

DOUBLE INDEMNITY IX (NECROLÓXICA POR ENTREGAS)

S: E así é tamén como resiste o vasco ás xélidas augas cantábricas... E á súa propia mala baba!
M: Sobre todo á mala baba... No das xélidas augas cantábricas, seica axuda máis o neopreno.
S: Si, ho, pero unha cousa non quita a outra. Iso é o que se coñece como Double Indemnity.

DOUBLE INDEMNITY VIII (NECROLÓXICA POR ENTREGAS)

S: As verzas non serían da horta do vasco?
M: Efectivamente... Contra o lado de abaixo, ao lado dos pementos de Guernika...
S: Aí tés a explicación!
M: Posiblemente, posiblemente... Nos pementos de Guernika podería haber restos químicos do bombardeo da Lexión Condor que se extenderon ás verzas...

DOUBLE INDEMNITY VII (NECROLÓXICA POR ENTREGAS)

S: Por certo, sabes xa a que se debe a túa incríble tolerancia ao Polonio? Porque a da rubia platino estaba clara, pero a túa... Nunca a entendín ben.
M: Pois daquela si que perdín algo de pel nas mans... Pero, ao deitarme, boteilles Neutrógena, o que curiosamente, xunto a un plato de caldo de verzas que comera previamente, reaccionou de xeito positivo... Becarios da USC mal pagados investigan agora o porqué...

DOUBLE INDEMNITY VI (NECROLÓXICA POR ENTREGAS)

M: O que me levou tempo foi conseguir o polonio, non liquidalo a el!!!
S: Bueno, ho, pero despois foiche ben útil para encasquetarlle as mortes ao xefe da fábrica.
M: Si... Ata que descubrín que tiña que levar tapado o bote o certo é que deixei un regueiro de cadáveres. ¡Máis dos que quixera, por certo! Contra a delegada provincial de Acción Rural non tiña nada. Xúroo...

DOUBLE INDEMNITY V (NECROLÓXICA POR ENTREGAS)

S: Foi así como coñeceu o marido, non? Era o tratante do Nitramón...
M: Si. Corredor era como lle chamaban por aquela zona. El apuntaba os pedidos e, días despois, viña o camión traelos... Ata que, claro, as súas visitas se fixeron máis e máis frecuentes e o pai decidiu cambiar o palleiro por un rottweiler...
S: A pena foi que non o matara xa daquela o rottweiler... mira despois que traballiño che deu a ti!

DOUBLE INDEMNITY IV (NECROLÓXICA POR ENTREGAS)

S: E iso afectoulle ao carácter. Claro, para contrarrestar tanta dozura, desarrollou unha acidez que acababa co óxido das ferraduras.
M: Foi para corrixir esa acidez polo que o pai decidiu facer aquel mes encarga doble de Nitramón... Fatal erro que, ao final, foi a súa ruina...

DOUBLE INDEMNITY III (NECROLÓXICA POR ENTREGAS)

S: Unha rubia platino non sabía ler nin escribir e que tiña unhas raíces máis negras cás de Kunta Kinte...
M: Que ela achacaba a un problema xenético de keratina, o mesmo que fixo que súa nai tivera o pelo verde de nacemento.
S: Era tamén ese o motivo polo que era completamente inmune ao alcol? Ai, non, cala. Eso era porque tiña callo.
M: Dicían que xa súa nai a obligara a abusar do Sansón na infancia, para desfacerse de tanto como lle regalaran de recén parida. Dáballo cos melocotóns en almíbar...

DOUBLE INDEMNITY II (NECROLÓXICA POR ENTREGAS)

M: It´s a joke!!! Se algo aprendín co tempo é que as rubias platino dan problemas...
S: Claro, non eres o mesmo desde que aquela te obligara a matar ao marido para cobrar o seguro...
M: Si. Ademais para nada. Porque, claro, como era rubia platino e guapa, non sabía ler nin escribir. ¡E resulta que o seguro era da agraria! Só cobraba en caso de que se matara o home enganchado pola viradora ou feito po entre as cuchillas do autocargador...

DOUBLE INDEMNITY I (NECROLÓXICA POR ENTREGAS)

M: Teño sono e resaca de sobra... ¿Queres un pouco?
S: Corpo que as fai, corpo que as paga.
M: Eh, para dicirme iso, chamo a meu pai e acabo antes.
S: García é un home sabio, ben se ve. O malo é que che ten un fillo un pouco talabartas...
M: O fillo non ten duda... Peores os hai por aí...
S: Haberaos peores, haberá. A ver, conta, que escuro negocio pechaches onte e en que tugurio?
M: Ninguno, ninguno... El tugurio sí que era sucio, mis zapatos dan fe de ello, pero negocios nada... La rubia platino se fue 15 minutos antes que yo...

Comida lixeira

Aínda que a salsa das ameixas levaba pouca fariña, os langostinos se fixeron sen coñac, as nécoras xa se sabe que non teñen moito que comer, a parrillada de peixe pois é todo auga, a tenreira con patacas quedou lixeiriña e os postres non se saíron do normal.. Aínda así, caeume pesada a comida do Carme. Creo que me pasei comendo dúas racións de churrasco pola noite na de Damián...

A semente das moscas

En Marrocos empregan moscas secas como condimiento para o té, porque aseguran que teñen poderes afrodisiacos. Mentres observaba a absoluta dedicación do rapaz machucando nas moscas ata convertelas en pó, acordeime do que dicía miña avoa cando enfundaba o trapo na barra da cociña despois de asasinar unha ducia delas: "non se poden matar todas... hai que deixar a semente, que aínda non sabemos para que valen".

A ensaladilla da Eurocopa

Despois da guerra que se montou este San Pedro na nosa casa coa excusa da vitora española na Eurocopa, miña nai decidiu que de agora en diante quedaba terminantemente prohibido falar de política nas festas. Cando nacionalistas españois e nacionalistas galegos se uniron contra ela na defensa da liberdade de expresión, esa muller que domina como ninguén a arte da decoración con pementos, aceitunas e ovo cocido sentenciou con tranquilidade salomónica: "como queirades, pero se hai política non hai ensaladilla".

Dozura Sansón

Cando nacín aínda non había epidural, así que miña nai tomou a iniciativa na xestión da dor e encheuse de Sansón antes de marchar para o hospital, polo que puidera pasar. Por iso, cando me acusan de crueldade, de non ter sangue nas veas, eu advírtolles que efectivamente a min polas veas o que me corre non é sangue, senón viño doce.

Xens de gato urbano

Vin un gato en Madrid. Tiña 10.000 cores, xens de gato urbano que herdou dos antepasados que sobreviviron ata a Guerra Civil e unha estrutura ósea de primeira categoría que se lle vía a dez quilómetros de distancia. Non é bo sitio o barrio de Salamanca para os gatos, penso eu. Aquí son todos ricos e os ricos só chegan a selo se desperdician pouco... ¡Pobre animal!

Dálle polo cú ao mundo

A cidade acaba comigo. Ando liadísimo, agobiadísimo, estresadísimo. Todo son problemas e nin sequera podo aplicar o dito do meu pai, que cando algo ía mal dicía: "Fai un furado no suelo e dálle polo cu ao mundo". En Galicia funcionaba. Aquí intenteino e casi ma machaca o metro.

Sexo Seguro

O primeiro condón que me deron, cun folio con instruccións, foi no instituto. O moi animal grapoume o preservativo no medio no papel e eu, obviamente, useino igual.

Os de prácticas

Este verán vai haber catro incautos enganados de prácticas na redacción. Dous homes, dúas mulleres. Para o fotógrafo: "No tienen ni puta idea". Para o redactor xefe: "Son bos chavales". Para o de deportes: "Non están boas". Para o de recursos humanos: "en xullo non vai haber ordenadores para todos e en agosto van quedar eles sós, porque todos esiximos as vacacións ao mesmo tempo".

Ciencia e progreso social

Segundo os primeiros resultados dun estudo realizado por investigadores do Centre de Recerca en Economía do Benestar das universidades Pompeu Fabra e Rovira i Virgili de Barcelona, "as mulleres casadas gozan de mellor saúde, viven máis e son máis felices cás solteiras". Os responsables do estudo confirmaron a súa intención de converterse no grupo de investigación científica de referencia en Europa, desenvolvendo o seu labor en estreita colaboración coa universidade de Wisconsin, que vén de descubrir que mirarse ao espello produce felicidade, e coa universidade de Fuzhou, na China, que revelou hai uns días que as bacaterias tardan 4,5 segundos en atacar os alimentos que caen ao chan.

Chef of magic

"Minipimmer ou Chef o matic?", preguntoume o tipo do SanLuis. Eu díxenlle que me daba igual, que non teño puta idea de tecnoloxía, e púxenme nas súas mans. "Son xornalista, sabes?, como José Coronado, e esta vida tan intensa e emocionante non me deixa tempo para cociñar. E, claro, de iogures bio non pode vivir un toda a vida, hehe". Quedoume que nin pintado, o chiste, pero a el non lle fixo puta gracia. Colleu o Chef o matic, fitou para min, aseguroume con gravidade que aquel era un aparato milagreiro, que só tiña que deixar os ingredientes no seu interior e que xa mos cociñaba el. Facilisimo. Menudo cabrón. Ao día seguinte, metín a pescada e os queixos no Chef of magic e berreille ben clariño, en inglés e todo, "for three oclock, fish to the three cheeses". E, cando volvín de traballar, a cociña cheiraba a pescada... crúa!