Refuxio Nuclear

Dinme que o único xornal que medra en España é La Razón e eu decido poñerlle por fin a porta ao refuxio nuclear que comecei a construir no Incio hai anos, coa primeira paga como redactor en prácticas. O tipo pregúntame se quero bisagras ou puxigo de corredeira e eu dígolle que non se moleste, que dende que estea dentro non a vou abrir nunca máis. Ao principio mírame con desconfianza, pero cóntolle que hei levar comigo unha baralla das boas e enténdeo todo.

As raias

Dous prestixiosos cociñeiros galegos van iniciar unha campaña de promoción da raia por España. Xa era hora de que o resto do mundo se enterase da importancia deste produto para a economía da súa zona de orixe... as Rías Baixas.

Girls just wanna have fun

Todas as mañás atopo o correo cheo de mulleres que queren contactar comigo. Mándanme foto suxerentes. Pregúntanme se estou bored e lonely. Prométenme que elas son easy-going girls... Non entendo a xente que di que internet acaba coas relacións humanas, eu nunca tanto éxito tiven coas rapazas.

Marcha atrás

Redacto unha noticia baseada nun informe que di que o 16% das mulleres galegas recoñecen usar o coitus interruptus como método anticonceptivo e a verdade é que non sei que é o que ten de noticioso... Todas, absolutamente todas, as mulleres que coñezo usan a marcha atrás conmigo... pero antes de desnudarme.

E, xa de paso, pregúntome cal será a porcentaxe de homes que usan o tal método anticonceptivo.

Traballar baixo presión

O eterno mito do xornalismo. Ao único que vin eu traballar baixo presión nestes dez anos de xornalismo foi a un deseñador do Correo. Era cazador e forxou a lenda de que andaba sempre coa escopeta na maleta do coche. Lenda que, acompañada polos tres Riojas a media mañá e pola célebre frase "mato todo", lle deu carta branca con todos os subdirectores... E haiche ben deles!

Vieiras tóxicas

Andan os de sociedade como tolos cunha historia de vieiras contaminadas con toxina amnésica. O peor parece que é que os peregrinos andan perdidos por Galicia adiante porque non lembran onde teñen que ir... Como sempre hai quen saca tallada de todo, cóntanme que o alcalde de Xove ten un plan para aproveitar o caos e levar ata alí algún turista despistado.

O chikiringuito

Despois da morte por empacho do Chikichiki, este ano non houbo canción do vrao. A verdade é que desde a retirada de George Dann nada é igual. Por certo, eu sempre crin que se retirara por vello, pero un compañeiro do xornal asegura que foi pola denuncia que lle puxo Fernando Blanco reclamándolle a exclusividade do Chiringuito.

Welcome back, reality

- Desde que volvemos das vacacións non me escribes nin poemas de amor, nin cancións tristes, nin necrolóxicas, nin nada.
- Tés razón. Desde hoxe, prometo tres ao día.
- Mmm...
- Bueno, xa sabes como somos os homes de fantasmas...

DOUBLE INDEMNITY IX (NECROLÓXICA POR ENTREGAS)

S: E así é tamén como resiste o vasco ás xélidas augas cantábricas... E á súa propia mala baba!
M: Sobre todo á mala baba... No das xélidas augas cantábricas, seica axuda máis o neopreno.
S: Si, ho, pero unha cousa non quita a outra. Iso é o que se coñece como Double Indemnity.

DOUBLE INDEMNITY VIII (NECROLÓXICA POR ENTREGAS)

S: As verzas non serían da horta do vasco?
M: Efectivamente... Contra o lado de abaixo, ao lado dos pementos de Guernika...
S: Aí tés a explicación!
M: Posiblemente, posiblemente... Nos pementos de Guernika podería haber restos químicos do bombardeo da Lexión Condor que se extenderon ás verzas...

DOUBLE INDEMNITY VII (NECROLÓXICA POR ENTREGAS)

S: Por certo, sabes xa a que se debe a túa incríble tolerancia ao Polonio? Porque a da rubia platino estaba clara, pero a túa... Nunca a entendín ben.
M: Pois daquela si que perdín algo de pel nas mans... Pero, ao deitarme, boteilles Neutrógena, o que curiosamente, xunto a un plato de caldo de verzas que comera previamente, reaccionou de xeito positivo... Becarios da USC mal pagados investigan agora o porqué...

DOUBLE INDEMNITY VI (NECROLÓXICA POR ENTREGAS)

M: O que me levou tempo foi conseguir o polonio, non liquidalo a el!!!
S: Bueno, ho, pero despois foiche ben útil para encasquetarlle as mortes ao xefe da fábrica.
M: Si... Ata que descubrín que tiña que levar tapado o bote o certo é que deixei un regueiro de cadáveres. ¡Máis dos que quixera, por certo! Contra a delegada provincial de Acción Rural non tiña nada. Xúroo...

DOUBLE INDEMNITY V (NECROLÓXICA POR ENTREGAS)

S: Foi así como coñeceu o marido, non? Era o tratante do Nitramón...
M: Si. Corredor era como lle chamaban por aquela zona. El apuntaba os pedidos e, días despois, viña o camión traelos... Ata que, claro, as súas visitas se fixeron máis e máis frecuentes e o pai decidiu cambiar o palleiro por un rottweiler...
S: A pena foi que non o matara xa daquela o rottweiler... mira despois que traballiño che deu a ti!

DOUBLE INDEMNITY IV (NECROLÓXICA POR ENTREGAS)

S: E iso afectoulle ao carácter. Claro, para contrarrestar tanta dozura, desarrollou unha acidez que acababa co óxido das ferraduras.
M: Foi para corrixir esa acidez polo que o pai decidiu facer aquel mes encarga doble de Nitramón... Fatal erro que, ao final, foi a súa ruina...

DOUBLE INDEMNITY III (NECROLÓXICA POR ENTREGAS)

S: Unha rubia platino non sabía ler nin escribir e que tiña unhas raíces máis negras cás de Kunta Kinte...
M: Que ela achacaba a un problema xenético de keratina, o mesmo que fixo que súa nai tivera o pelo verde de nacemento.
S: Era tamén ese o motivo polo que era completamente inmune ao alcol? Ai, non, cala. Eso era porque tiña callo.
M: Dicían que xa súa nai a obligara a abusar do Sansón na infancia, para desfacerse de tanto como lle regalaran de recén parida. Dáballo cos melocotóns en almíbar...

DOUBLE INDEMNITY II (NECROLÓXICA POR ENTREGAS)

M: It´s a joke!!! Se algo aprendín co tempo é que as rubias platino dan problemas...
S: Claro, non eres o mesmo desde que aquela te obligara a matar ao marido para cobrar o seguro...
M: Si. Ademais para nada. Porque, claro, como era rubia platino e guapa, non sabía ler nin escribir. ¡E resulta que o seguro era da agraria! Só cobraba en caso de que se matara o home enganchado pola viradora ou feito po entre as cuchillas do autocargador...

DOUBLE INDEMNITY I (NECROLÓXICA POR ENTREGAS)

M: Teño sono e resaca de sobra... ¿Queres un pouco?
S: Corpo que as fai, corpo que as paga.
M: Eh, para dicirme iso, chamo a meu pai e acabo antes.
S: García é un home sabio, ben se ve. O malo é que che ten un fillo un pouco talabartas...
M: O fillo non ten duda... Peores os hai por aí...
S: Haberaos peores, haberá. A ver, conta, que escuro negocio pechaches onte e en que tugurio?
M: Ninguno, ninguno... El tugurio sí que era sucio, mis zapatos dan fe de ello, pero negocios nada... La rubia platino se fue 15 minutos antes que yo...

Comida lixeira

Aínda que a salsa das ameixas levaba pouca fariña, os langostinos se fixeron sen coñac, as nécoras xa se sabe que non teñen moito que comer, a parrillada de peixe pois é todo auga, a tenreira con patacas quedou lixeiriña e os postres non se saíron do normal.. Aínda así, caeume pesada a comida do Carme. Creo que me pasei comendo dúas racións de churrasco pola noite na de Damián...

A semente das moscas

En Marrocos empregan moscas secas como condimiento para o té, porque aseguran que teñen poderes afrodisiacos. Mentres observaba a absoluta dedicación do rapaz machucando nas moscas ata convertelas en pó, acordeime do que dicía miña avoa cando enfundaba o trapo na barra da cociña despois de asasinar unha ducia delas: "non se poden matar todas... hai que deixar a semente, que aínda non sabemos para que valen".

A ensaladilla da Eurocopa

Despois da guerra que se montou este San Pedro na nosa casa coa excusa da vitora española na Eurocopa, miña nai decidiu que de agora en diante quedaba terminantemente prohibido falar de política nas festas. Cando nacionalistas españois e nacionalistas galegos se uniron contra ela na defensa da liberdade de expresión, esa muller que domina como ninguén a arte da decoración con pementos, aceitunas e ovo cocido sentenciou con tranquilidade salomónica: "como queirades, pero se hai política non hai ensaladilla".

Dozura Sansón

Cando nacín aínda non había epidural, así que miña nai tomou a iniciativa na xestión da dor e encheuse de Sansón antes de marchar para o hospital, polo que puidera pasar. Por iso, cando me acusan de crueldade, de non ter sangue nas veas, eu advírtolles que efectivamente a min polas veas o que me corre non é sangue, senón viño doce.

Xens de gato urbano

Vin un gato en Madrid. Tiña 10.000 cores, xens de gato urbano que herdou dos antepasados que sobreviviron ata a Guerra Civil e unha estrutura ósea de primeira categoría que se lle vía a dez quilómetros de distancia. Non é bo sitio o barrio de Salamanca para os gatos, penso eu. Aquí son todos ricos e os ricos só chegan a selo se desperdician pouco... ¡Pobre animal!

Dálle polo cú ao mundo

A cidade acaba comigo. Ando liadísimo, agobiadísimo, estresadísimo. Todo son problemas e nin sequera podo aplicar o dito do meu pai, que cando algo ía mal dicía: "Fai un furado no suelo e dálle polo cu ao mundo". En Galicia funcionaba. Aquí intenteino e casi ma machaca o metro.

Sexo Seguro

O primeiro condón que me deron, cun folio con instruccións, foi no instituto. O moi animal grapoume o preservativo no medio no papel e eu, obviamente, useino igual.

Os de prácticas

Este verán vai haber catro incautos enganados de prácticas na redacción. Dous homes, dúas mulleres. Para o fotógrafo: "No tienen ni puta idea". Para o redactor xefe: "Son bos chavales". Para o de deportes: "Non están boas". Para o de recursos humanos: "en xullo non vai haber ordenadores para todos e en agosto van quedar eles sós, porque todos esiximos as vacacións ao mesmo tempo".

Ciencia e progreso social

Segundo os primeiros resultados dun estudo realizado por investigadores do Centre de Recerca en Economía do Benestar das universidades Pompeu Fabra e Rovira i Virgili de Barcelona, "as mulleres casadas gozan de mellor saúde, viven máis e son máis felices cás solteiras". Os responsables do estudo confirmaron a súa intención de converterse no grupo de investigación científica de referencia en Europa, desenvolvendo o seu labor en estreita colaboración coa universidade de Wisconsin, que vén de descubrir que mirarse ao espello produce felicidade, e coa universidade de Fuzhou, na China, que revelou hai uns días que as bacaterias tardan 4,5 segundos en atacar os alimentos que caen ao chan.

Chef of magic

"Minipimmer ou Chef o matic?", preguntoume o tipo do SanLuis. Eu díxenlle que me daba igual, que non teño puta idea de tecnoloxía, e púxenme nas súas mans. "Son xornalista, sabes?, como José Coronado, e esta vida tan intensa e emocionante non me deixa tempo para cociñar. E, claro, de iogures bio non pode vivir un toda a vida, hehe". Quedoume que nin pintado, o chiste, pero a el non lle fixo puta gracia. Colleu o Chef o matic, fitou para min, aseguroume con gravidade que aquel era un aparato milagreiro, que só tiña que deixar os ingredientes no seu interior e que xa mos cociñaba el. Facilisimo. Menudo cabrón. Ao día seguinte, metín a pescada e os queixos no Chef of magic e berreille ben clariño, en inglés e todo, "for three oclock, fish to the three cheeses". E, cando volvín de traballar, a cociña cheiraba a pescada... crúa!

Niños suecos

Que fácil o teñen os paxariños, que con catro herbiñas montan o niño e aforran os 48 euros de transporte dende ese palleiro sueco que está sempre no cu do mundo.

Ambición decadente

O outro día lin a entrevista que lle fixeron en El País a Warren Buffett, para ver se se lle escapaba sen querer a clave do éxito -porque enriquecerme rapidamente e sen esforzo é o único factor que me falta para cambiar por fin de coche- e atopei un "llevo una vida completamente normal, como la de cualquier otro ser humano" que me confirmou tres cousas: que nunca vou cambiar de coche, que a xente rica non comparte o secreto do seu éxito e que El País é unha bazofia lamentable decadente e contaminante na que, por algún estraño motivo, morro por traballar.

O punto de equilibrio

Teño a cabeza en ebullición total. Vexo que se achega o momento de comezar a escribir as miñas tres primeiras novelas de éxito: O enxeñeiro de almas, Tratado do despoboamento do rural en Re menor e De amor e hipotecas...
O malo é buscar o punto de equilibrio que os cadre nunha triloxía.

Extreme makeover

En ocasións gustaríame facer un corte no dedo gordo do pé, tirar e revirar todo o pelexo ata transformarme noutra persoa. Transformarme, por exemplo, nun home. Nun deputado ou nun empresario, un tipo de mente simple, sen bagaxe cultural algunha, que é capaz de firmar cun X, de comer rape coas mans e de sentarse diante dunha muller cun único pensamento: Ter non ten puta idea, pero qué pernas!

Arranxar o mundo

Decidín adicar a miña vida a arranxar o mundo. Visitei o seminario e as facultades de políticas e de xornalismo. Analicei a oferta dunha ducia de organizacións non gubernamentais, con e sen ánimo de lucro, e doutras tantas asociacións de corte social e de moral dubidosa. Consultei as tarifas de apadriñamento de nenos que non existen nalgún país de Latinoamérica. E, ao final, fun á ferretería comprar cinta aislante e un bote de tres en uno. Quizais non arranxara o mundo, pero por algo había que empezar.

Estradas sen asfaltar

O GPS é un invento caralludo. O outro día prestoume o seu meu cuñado para que non me perdera na miña primeira visita a un editor en Madrid. Atureino todo o camiño "abandone la autovía, abandone la autovía". Ignoreino, claro, e cheguei ben á entrevista. Ao editor non lle gustara nada o meu manuscrito, muy original de más, pero cría que tiña madera e quería propoñerme que escribira unha novela de unas 400 páginas sobre un misterioso asasinato nun convento beneditino, el de Monforte podría valer. El falaba de tiradas millonarias e de lanzamentos mediáticos e eu o único misterio no que podía pensar era no do GPS. Xa no coche, descubrín que meu cuñado o tiña configurado para andar por Alfoz, coa preferencia de Carreteras sin asfaltar... Así me poñía a min, desde Ávila, que a hora estimada de chegada eran as dúas da mañá, cando eran as cinco da tarde e faltaban cen quilómetros para Madrid.
Obviamente, á volta, fíxenlle caso ao GPS.
Un invento caralludo, si señor.

Sexo oral

O secreto do meu éxito cos políticos non ten nada que ver coas pernas, senón coa lingua: eles danme cartos e eu axúdolles a colocar ben os pronomes.

Galiza Caníval

Se foramos androides, soñariamos con ovellas asadas ao espeto o día da festa.

Exilio Literario

Visto que o sistema literario galego non entende de talentos, se non de combustión espontánea, decidín exiliarme á URSS, para que me secuestrara a Mafia e vender o best seller coa experiencia. Avísote porque din a túa dirección para que manden o dedo ou a orella coa solicitude de pago. Espero que non che moleste. Sería de grande axuda e evitaríaslle disgustos a miña nai, que é doutra xeneración e creo que recibir unha orella do seu querido fillo a asustaría bastante. E, sinceramente, a min tamén me dá algo de medo deixar a entrega nas mans do carteiro do Incio, que dependendo da fame que teña, é capaz de comela.

O poeta do márketin

Despois de cinco anos de carreira en Santiago, catro de bolsa de doutoramento en Madrid, dous de MBA en Londres e tres de auditor junior en Price Waterhouse Coopers, comprendín que a poesía consiste en poñer un bon traxe, coller un maletín caro, facer un nó windsor na gravata de marca, sacarlle lustre ao sorriso cos produtos milagreiros que anuncian na teletenda de Antena 3 cando remata o porno de Localia e dicirlle a quen sexa que me chame que estou na T4 ou no hoyo 17... Aínda que estea sacando o esterco na aldea, que é o que realmente quixen facer toda a vida.

O poeta é um fingidor. / Finge tão completamente
Que chega a fingir que é dor / A dor que deveras sente.

O Sallinger de Portomarín

Fun un escritor de éxito. Mágoa que a miña axente, ventando un goloso 10% de beneficios, me sometese a demasiada presión. Tuven que marchar ao monte, como Sallinger, para rematar a miña primeira novela, unha obra de arte chamada a sacar Galiza do seu secular atraso. Ninguén máis me viu o pelo na vida. Nin concedo entrevistas nin vou de cea. Vivo nun caseto que descubrira hai anos, cando fora facer unha reportaxe sobre un ataque de lobos en Portomarín, e no que non me vai atopar nin Dios. Espero que tampouco os lobos...

O autor imaxinario

Son o autor imaxinario, o escritor inédito da literatura galega. Son diferente, orixinal. Non quero ser coma os autores editados. Non quero copiar ideas nin imitar estilos. Non quero investigar crimes con Kurt Vallander no Carballiño. Non quero namorarme do amor romántico de Danielle Stell nos campeiros da Fonsagrada. Non quero falar das aventuras de Robison Crusoe na Cortegada. Nin sequera aspiro a entrar nese selecto círculo de autores entre os que se reparten todos os premios do país. Eu son diferente, orixinal. Comigo nacerá a auténtica literatura galega: fresca, viva, nova...
Prefiro ser malo a ser ridículo, como Molière.

Día das Letras

Si, estou especializado en novela negra, pero... Por suposto que nos documentamos, pero non así... Non, claro que non teño problemas de cartos, a miña última novela é un best seller no Reino Unido... Eu entraría na Real Academia Galega mañá mesmo, se me saíse do carallo... Si, teño comentado en varios foros a posibilidade de escribir a historia dun asasino en serie, contratado pola RAG para ir matando escritores noveis en lingua galega ante a posibilidade de que se acaben os candidatos para o Día das Letras, pero... Por suposto que coñecía ao defunto, estaba en tódalas quinielas para o Xerais... Cómo que non era máis que un publicista junior cuxa bagaxe literaria se limitaba á confección dun texto para un tríptico turístico da Mariña Occidental?